این آرزوی تمام نشانه هاست : راهی نشان دهند به سوی در حرم

گرد و غبار جاروی جارو کشان تو، فریاد می زند که من از عود بر ترم

زهرا آراسته نیا

ای شاه کرم، غزل پیام ست به تو
تقدیم ادب علی الدوام است به تو
خورشید قلم از آسمانت تابید
شیرینی این سحر سلام است به تو

زهرا آراسته نیا

باران گرفت روی سر دشت رازقی
نقاره می زند به دلم مرد حازقی
یعنی هبوط کرده خدا، عشق می دمد
اللهم صل علی عشق... عاشقی

زهرا آراسته نیا

و غنی تر از ما هم مگر پیدا می شود

که مهر رئوف و

جود جواد را

امیدواریم ....

زهرا آراسته نیا

بسم الله الرحمن الرحیم

نامه ای دیگر (رساله ذهبیه) أبومحمد هارون بن موسی تلعکبری(رض ) از محمد بن همام بن سهیل(رض ) از حسن بن محمد بن جمهور روایت کرده است که گفت: پدرم که از آشنایان أبو الحسن علی بن موسی الرضا(ع) و از خواصّ و ملازم خدمت آن حضرت بود و در سفر آن جناب از مدینه به خراسان که به شهادت ایشان در طوس در سن چهل و نه سالگی انجامید، آن بزرگوار را همراهی می کرد برایم گفت: مأمون در نیشابور بود و سرورم أبوالحسن الرضا(ع) و جمعی از فلاسفه و پزشکان مانند یوحنّا بن ماسویه و جبرائیل بن بختیشوع و صالح بن بهلمه هندی و عده ای دیگر از عالمان و صاحب نظران در انجمن مأمون حضور داشتند. در آن مجلس از طبّ و آنچه باعث سلامت و تقویت بدن است سخن به میان آمد، مأمون و حضّار غرق در صحبت شدند و از این دانش و این که چگونه خداوند تعالی این بدن را ترکیب کرده و چهار طبع متضادّ را در آن تلفیق کرده، و از سود و زیانهای غذاها و بیماریهای ناشی از آن سخن گفتند، و أبوالحسن(ع) همچنان ساکت بود و در این باره سخنی نمی گفت ، مأمون به ایشان عرض کرد: یا أباالحسن! نظر شما درباره این موضوعی که از اوّل امروز ما را به خود مشغول ساخته است، چیست؟ چون موضوع برای من مهم است و این مطالب را باید دانست، و شناخت غذاهای مفید و مضرّ، و تدبیر بدن امری ضروری است . ابوالحسن(ع) به او فرمود: من در این خصوص تجربیاتی دارم و امتحان و گذشت زمان درستی این تجربیاتم را برای من روشن ساخته است ، به علاوه از گذشتگان هم اطلاعاتی بدست آورده ام ، و اینها چیزهایی است که انسان باید بداند و در ندانستنش معذور نیست ، من این تجربیات و اطلاعات خود را با مطالب دیگری نزدیک به آنها که شناخت و دانستنشان لازم است برای امیرالمؤمنین یکجا بیان خواهم کرد. راوی گوید: مأمون برای رفتن به بلخ عجله داشت، از این رو جلوتر از ابوالحسن(ع) راهی بلخ شد و از آن جا به حضرت نوشت که به وعده وفا کند و آنچه را در این زمینه از دیگران شنیده و خود تجربه کرده است در خصوص خوراکیها و نوشیدنیها و داروها و فصد (رگ زنی ) و حجامت و مسواک زدن و حمّام و نوره و استفاده از این چیزها برایش بنویسد. ابوالحسن(ع) نامه ای به او نوشت که رونوشت آن این است: ادامه مطلب...

هفت آسمان را که به گردی ، هشتمین خورشیدش تنها از خراسان سر میزند.

ایرانی که باشی فخر می کنی به جهانیان که رئوف امامان را همسایه ای.

فاطمه معصومه و شاه چراغ و همین سبزقبای* خودمان، تنها بارقه ای از نور کبریایی اوست که صبح به صبح صورت دلمان را می نوازد و بی گمان قوت دست مجروح و دخیل دل دریایی امام خامنه ای به پنجره های ضریح نورانی رضاست که پرچم را تا ظهور به دوش خواهد کشید . ان شاءالله

* : محمد بن موسی کاظم (ع) معروف به سبزقبا ، امام زاده ای جلیل القدر و برادر امام رضا (ع) که به منظور تبلیغ افکار پدر جهت امامت برادرشان از عربستان به خرمشهر و سپس به اهواز و از آنجا به صورت غریب به دزفول آمده و مهمان خانه زنی می شود که فرزند مریضی دارد و با عنمایت ایشان شفا می یابد از آن پس عده زیادی از مردم به دست مبارک حضرت سبزقبا شفا یافتند . ایشان قبل از وفاتشان به پیرزن وصیت کردند نامه شان را به دست امام رضا(ع) که از راه دزفول عازم طوس بودند برساند. از آنجا که حضرت همیشه قبایی سبز رنگ به تن می کردند در بین مردم به سبزقبا شهرت یافتند.مزار ایشان اکنون در مرکز شهر دزفول مأمن زایران و ارادتمندان خاندان نبوت می باشد. 

می دونم خیلی ها دوست دارند جای ما باشن. این که صبح به صبح با نگاه به گنبد طلای امام رضا از خواب بیدار بشی و روزت رو با سلام به آقا شروع کنی و شب به شب تو حرم بخوابی و هیچ خادمی هم بهت نگه " آقا پات رو جمع کن . اینجا که جای خواب نیست!" آرزوی خیلی هاست...

قبلترها حتی واسه غذا خوردن هم از حرم بیرون نمی رفتم . همین جا همه چیز بود . اونقدر زائر مهربون با هزار امید و آرزو واسه من غذا می آوردن که دیگه لازم نبود کمترین زحمتی هم به خودم بدم... تمام روز رو می نشستم کنار آقا و براشون ذکر خدا می خوندم و ازخوبیاشون می گفتم...

به دو رو برم که نگاه می کردم نگاه اشک آلود زائرهایی رو میدیم که با یه حسرت خاصی نگاهم می کردن و نمی دونم چرا حس می کردم دارن صدای من رو می شنون و با اینکه به زبون اونها صحبت نمی کردم ، معنی حرفام رو می فهمند! اون وقت بود که یه خورده مور مورم می شد! آخه می دونید بین  من و آقا حرفهایی زده می شد که خیلی عاشقونه بود انگار خجالت می کشیدم بقیه صدام رو بشنون!

اون وقتا امثال من خیلی زیاد بودن... هر طرف حرم رو که نگاه می کردی یکی مثل من داشت غزل می خوند برای آقا...

تازگی ها اما انگار ساختمونهای حرم از ما عزیز تر شدن! به ما می گن بودن شما واسه ساختمونهای قدیمی حرم ضرر داره... دیگه زائرها اجازه ندارن به ما کمک کنن و یه وقت برامون غذا بیارن... دیگه اگه کسی می خواد ما رو ببینه و خاطرات بچگی ش براش زنده بشه باید توی سوراخ های گچ بری ها و کاشی کاری های حرم رو خوب بگرده تا یکی از ما رو پیدا کنه!

خیلی از رفقام رفتن ولی من نمی تونم... یه لحظه دورتر از آقا بودن لحظه مرگمه، مطمئنم!

آخه من کبوتر حرم امام رضام...

                                   (نویسنده:زائر)

یک از دوستان نسخه الکترونیکی کتاب رساله ذهبیه یا همون طب الرضا رو درخواست کرده بود. من گشتم و یه نسخه از این کتاب رو گیر آوردم و اسکن کردم ولی شنیدم به خاطر حق کپی رایت نمی تونم فایلش رو رو وبلاگ بزارم. پس فعلا می تونید از این آدرس دانلود کنید.

ان شاءالله همیشه سلامت باشید

غرق نور است و طلا گنبد زرد رضا...بوی گل بوی گلاب می رسد از همه جا

مثل یک خورشید است می درخشد از دور...شده از این خورشید شهر مشهد پرنور

چشمها خیره به او، قلبها غرق دعا...بر لب پیر و جوان، همه یا رضا رضا

ای خدا کاش که من،یک کبوتر بودم...پیش آن گنبد زرد شاد می آسودم

می زدم بال و پری دورتا دور حرم... از دلم پر می زد ماتم و غصه و غم

پ ن: عکس بالا دخترمه در حال جمع کردن قالی های صحن حرم امام رضا(ع) . جو گیر شده بود سه - چهارتا قالی رو یک تنه جمع کرد . هر چی خادمها بهش می گفتن : عمو بسّه دیگه خودمون جمع می کنیم . گوشش بدهکار نبود. دعا کنید تا همیشه عاشق بمونه...