مرا به خویش بخوان ، ای تمام خوبیها
که خوب می‏شود اینجا زخویش خالی شد

 فدای پنجره فولاد تو ، دخیل می‏بندم
دلی که در همه جایش خشوع ساری شد

 و آب معنی پاکی ز نور بی حدٌت
که در نهایت عرفان به کام جاری شد

 میان صحن تو آنجا که آب می دادند
لبم به جام طلایی رسید و باقی شد

 تمام فاصله‏ها را به عشق پیمودم
و در کنار ضریحت غمم فراری شد

 سوار اسب سپیدی که می‏رسد از راه
برای دیدنش اینجا ‏، دلم گواهی شد

 نگاه گر بنمایی ز خویش می‏میرم
که با غبار حریمت دلم بهاری شد

 همیشه نام تو را عاشقانه می‏بردم